Ik droom van een wereld waarin….

• persoonlijke en professionele ontwikkeling in dienst komt te staan van de wereld om ons heen.
• elke volwassene zijn verbeelding even serieus neemt als de feitelijke werkelijkheid en we daarmee onze verwondering terug krijgen, samenhangen gaan zien, weer achter de dingen kunnen kijken en weer toegang hebben tot ons verbeeldende hart.
• ieder mens zich weer deel van een groter geheel of systeem weet, waardoor eenzaamheid, uitsluiting en onverdraagzaamheid als vanzelf steeds minder worden en we steeds opnieuw zoeken naar verbindingen en diversiteit, in alle lagen van de samenleving.
• we weer ontzag hebben voor onze eigen natuur en haar dynamiek, die we nu vooral buiten onszelf bewonderen.
  Dat onze kinderen worden opgeleid met dit besef.
• hoofd en hart kunnen samenwerken.
• we verdraagzamer worden en ons bewust worden hoe elke (innerlijke) actie een effect heeft, op jezelf en anderen.
• we onszelf onderzoeken in relatie met de wereld om ons heen, zoals de waterkringloop, de trek van de vogels, de seizoenen, de maan, eb en vloed. En waarin wij onze plaats weten in de lijn van onze geschiedenis en onze toekomst.
• religie niet meer voor slachtoffers zorgt. Een wereld waarin we weten dat er geen een waarheid bestaat en mensen weer samen kunnen zoeken en onderzoeken.
• religie en wetenschap kunnen samenwerken.
• we psychisch nog meer ontwikkelen en onze waarnemingsfuncties leren gebruiken, zodat we onderscheid kunnen maken in onze waarneming en mensen en gebeurtenissen kunnen zien in meer dan alleen wat we aan de oppervlakte zien.
• we de landkaart die we van de wereld hebben gemaakt niet verwarren met de wereld zelf.

“Mensen zijn niet zoiets als instant noedels. Ze zijn niet in 3 minuten klaar. Ze zijn iets natuurlijks en daarom moeten ze lang en geduldig worden groot gebracht.”